Ook Tokyo werd platgebombardeerd door de Amerikanen, en op een uitstekend stadsmuseum en wat resten van het keizerlijkpaleis na is er van de hele edo-periode niet veel meer te zien. Maar ik heb mijn portie tempels al gehad, en ik wil tijdens mijn verblijf in Tokyo vooral wat hedendaagse Japanse cultuur opsnuiven.

Voor het eerst deze reis ga ik couchsurfen. Halverwege Kyoto en Tokyo ligt Kanazawa. Een middelgrote stad met een historisch centrum. Interessant genoeg voor een omweg op de route naar Tokyo, en een buitenkans om eens binnen te piepen in een gewoon Japans huis.

Met de trein reizen in Japan is duur en ingewikkelder dan nodig, maar ook comfortabel en snel. Het netwerk is uitstekend, en tussen steden als Osaka en Kyoto heb je ongeveer elke 5 minuten een trein.

Nara is de oorspronkelijke hoofdstad van Japan. Nu is het een ingeslapen stadje, met een indrukwekkend park en een nog indrukwekkendere Boeddha.

Je kent de geschiedenis en de cijfers. Je weet dus wat je te wachten staat als je het vredesmuseum binnen stapt. En toch had ik had nooit gedacht dat ik zo emotioneel geraakt kon worden door de tentoonstelling.

Dat je onder de indruk geraakt, komt zeker door de intelligente en sobere manier waarop de tentoonstelling is opgebouwd. In de eerste vleugel krijg je zakelijk de feiten voorgeschoteld. Hoe de Japanners leefden tijdens de oorlog, waarom de Amerikanen Hiroshima uitgekozen als doelwit, hoe hoog de temperatuur opliep toen de bom ontplofte. Dat soort dingen. Daar raak je al voldoende van onder de indruk. En dan loop je langs een lange hal naar de tweede vleugel, waar de geschiedenis nog eens verteld wordt, maar nu als het verhaal van de slachtoffers. Met hun zwartgeblakerde broodtrommels en stilgevallen uurwerken in de vitrinekasten.

Maar het meest onder de indruk geraak je van het besef dat je daar bent, precies op de plaats waar 70 jaar geleden Little Boy uit Elona Gay werd gesmeten.

Ik bezocht van Aalter tot Japan talloze Kerken, Moskeeën en schrijnen, maar het Peace Memorial museum in Hiroshima is zonder twijfel de meest religieuze plaats waar ik tijdens mijn reis halt hield.

Voor de kust van Hiroshima ligt een heilig eiland. Het is bezaait met tempels en schrijnen, en herten, boodschappers van de goden volghens het Shintoïsme,  lopen er vrij rond. In Edo tijden mochten alleen monniken aan land komen, bejaarden werden naar het vaste land verscheept om te voorkomen dat ze op het eiland zouden sterven.

Tijdens de tweede wereldoorlog stond Kyoto bovenaan de lijst met steden waarop de Amerikanen hun net ontwikkelde atoombom wilden droppen. Maar de stad had geluk, Henry Stimson, de Amerikaanse minister van Oorlog, had tijdens zijn huwelijksreis Kyoto bezocht, en haalde persoonlijk de stad van de lijst.

Wanneer ik, na twee weken Japan, in de luchthaven van Osaka op mijn vlucht naar Manila zit te wachten, vraagt een bedeesde vrouw of ze me wat vragen mag stellen over mijn verblijf in Osaka. Ze werkt voor de dienst toerisme van de stad.

Met een jetfoil raak je in een paar uur tijd van Busan in Japan. Maar ik begin ferries leuk te vinden, en Panstar wilt me helemaal tot Osaka meenemen, zowat hartje Japan.

Busan is een drukke havenstad. Het is een beetje de westhoek van Zuid-Korea, want toen de Noord-Koreanen van Kim Il-sung in 1950 het zuiden onder de voet liepen, was het naar deze stad dat de Amerikanen zich terug trokken voor ze hun tegenaanval inzetten.

Gyeongju zou het hoogtepunt van mijn reis worden in Korea. Een middeleeuws koninkrijk, met mysterieuze grafheuvels en oude tempels en paleizen. De stad werd me aangeraden door twee Australiërs die ik in Bishkek was tegen gekomen. En dat was het probleem.

Je raakt in Korea zo goed als overal met de trein. En snel, want zowat elke grote stad is via een hogesnelheidslijn verbonden. En toch raakte ik bijna niet in Gyeongju.

Jessica runt Pinetree Hostel in Seoul. Ik ben er toevallig terecht gekomen. De paus komt een dag na mij toe in Seoul, en de meest populaire hostels in de stad zitten al vol.

Het is alsof ik met de Eastern Dream niet alleen in plaats maar ook in tijd heb gereisd. Van de Russische jaren 80 naar 2030 of zo.

Na drie maanden Centraal Azië en Rusland heb ik het gehad met de Sovjet Unie, en het is zonder veel spijt dat ik de dag na mijn aankomst in Vladivostok op de Eastern Dream stap.