Dat ik 3 jaar geleden al eens in Istanbul was, en dat ik er over 10 maanden opnieuw ga passeren, helpt als excuus dat ik twee dagen van toeristtrap naar toeristtrap ben gelopen in Istanbul. Pas op de tweede dag valt mijn frank dat er meer te zien is in Istanbul buiten de Aya Sofia, de Blauwe Moskee en de grote bazaar. Maar op dat moment moest ik dringend terug naar de jeugdherberg om te kijken of Marzena zin had in een biertje met zicht op de gouden hoorn.

Nachttreinen hebben ook in Roemenië hun beste tijd gehad. Wanneer we in Gorna Orjahovitsa op de bus staan te wachten blijkt dat we maar met zijn vieren naar Istanbul willen. De groep chinezen die mee op de bus stapt, is om de een of andere reden op weg naar een Bulgaarse klooster twee haltes verder.

Van Boekarest naar Gorna Orjahovitsa zit ik na één halte alweer alleen in mijn wagon. Het plan om  op elke trip interessante ontmoetingen te hebben lijkt een uitdaging te worden, maar Peter en Lianne komen net als mij graag op het gangpad om uit het raam te leunen. Ze zijn Australiërs en maken een toertje Oost-Europa per trein. Ze zijn begonnen in Rome en nu onderweg naar Sofia. Vanuit Istanbul vliegen ze later op de maand terug naar huis.

We waren gewaarschuwd, er zijn werken in Bulgarije en in Turkije, en dus zou het laatste been van  de Orient express voor een stuk met bussen gereden worden. Het werd trein tot Gorna Orjahovitsa in Bulgarije, dan bus tot  Dimitrovgrad waar we in het midden van de nacht op de nachttrein naar Cerkezkoy in Turkije stapten, om uiteindelijk nog eens een korte busrit naar Istanbul te maken.
Waar niemand ons voor gewaarschuwd had, was voor de eikel van een Bulgaarse conducteur die ons in het midden van de nacht in Dimitrovgrad stond op te wachten. Met niemand in de buurt om hem tegen te houden, zag hij zijn kans schoon voor wat pre-EU corruptie.

Ah Boekarest. Is Wenen een beetje van een mooi opgebaarde dode, dan is Boekarest de stad die niet dood wilt gaan. En ze hebben het er nochtans geprobeerd. Branden, wereld oorlogen, aardbevingen, en natuurlijk het communisme, Boekarest is nog steeds springlevend.

Ik slaap alleen in mijn coupe, maar op de tweede dag, wanneer de trein door de Karpaten trekt, kom ik Titus tegen in de restauratie. Titus spreekt geen Engels, maar wel een paar woorden Frans, een beetje Duits en veel met zijn handen.

De euronight trein van Wenen naar Boekarest is van Roemeense makelij. Dat is geen slechte zaak. In tegenstelling tot zijn Duitse en Oostenrijkse tegenhanger van twee dagen voordien is deze trein nog niet door een boekhouder samengesteld. En dus heb ik een couchette voor mij alleen, en is er een restauratiewagen aanwezig. Waar ik tussen Wenen en Boedapest ook de enige klant ben.

In Wenen had ik graag een dag verloren aan een slechte treinverbinding. De anderhalve dag dat ik er verblijf zijn goed gevuld. Wenen kan zonder moeite naast Rome, Parijs, Londen of Berlijn staan als het op architectuur, museums en cultuur aankomt. De glorie van de Habsburgers is nog overal aanwezig.

Sandor is een Hongaarse hoogleraar informatica. Hij is op weg naar huis, na een week gastdoceren in Kortrijk. Hij is een enthousiaste gespreksgenoot. En binnen de vijf minuten hebben we facebook gegevens uitgewisseld.

Nachttreinen worden een zeldzaamheid in West-europa, en de EN-421 telt wel geteld drie wagons wanneer hij uit Keulen vertrekt. In Frankfurt worden er wel nog extra wagons aangekoppeld, maar een restauratiewagon is daar niet bij. Onze koffie zullen we de volgende ochtend in onze coupe nuttigen.

Hier is een toptip voor wereld reizigers, koop je treintickets in Duitsland altijd minstens drie dagen op voorhand. Koop ze een dag later, worden ze plots 40 procent duurder. En zo komt het dat ik op zaterdag een jeugdherberg in Keulen boek, en pas op zondag de nachttrein naar Wenen.

Chris kom ik tegen wanneer we alle twee een foto nemen van de Duitse Locomotief die ons naar Keulen gaat trekken. Ze is 65, komt uit San Francisco en wanneer ze me vraagt naar waar mijn reis gaat, kan ik al een eerste keer opscheppen: naar Vladivostok.

Niet echt iets om over te bloggen, maar nog eens een dikke merci voor wie me zaterdagochtend kwam uitzwaaien. Ik was er waarschijnlijk zelf mijn bed niet voor uitgeraakt. En een nog dikkere merci aan Liesbet en Annelies die mee treinden tot Brussel.